نظریه ارشادی در خصوص اجرای حکم جلب سیار در مراکز درمانی

نظریه ارشادی در خصوص اجرای حکم جلب سیار در مراکز درمانی

با سلام و احترام

با عنایت به نامه شماره ............... مورخ ..................... آن مرکز مبنی بر تقاضای نظریه ارشادی در خصوص اجرای حکم جلب سیار در مراکز درمانی مراتب با فروض ذیل جهت بهره‌برداری اعلام می‌گردد:

1. حکم جلب بیمار

برابر بند ۱۲ اصل سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر طرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‌های تغذیه بهداشت و ... از جمله وظایف دولت است، همچنان که مطابق به اصل ۲۹ قانون مذکور، برخورداری از تامین اجتماعی از نظر نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت‌های پزشکی به صورت بیمه و ... حقی است همگانی و دولت مکلف است طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت‌های مالی فوق را برای کلیه افراد کشور تامین نماید. لذا؛ اصول فوق الاشاره مؤید حق بر سلامت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که هیچگونه دامنه و گستره محدود کننده‌ای، نداشته و شامل همه افراد فارغ از جنسیت، نژاد، زبان و سایر ویژگی‌ها از جمله محکومیت یا عدم محکومیت به مجازات، است. علی ایحال، با عنایت به مدلول مواد ۱۷۸ و ۱۸۷ قانون آئین دادرسی کیفری چنانچه امر درمان شخص متهم ضروری باشد امکان جلب وی تا پایان ارائه خدمات درمانی در بیمارستان میسر نبوده و حسب امر می‌بایست مراتب به اطلاع دادستان محترم عمومی و انقلاب برسد.

2. حکم جلب کارمندان دولت

به منظور حفظ نظم و جریان طبیعی ارائه خدمات و جلوگیری از اخلال در نظم ادارت و خدمت رسانی عمومی موارد جلب و احضار کارمندان دولت می‌بایست با اطلاع مافوق آنها صورت پذیرد که بخشنامه شورای عالی قضائی مصوب 1361/04/27مؤید همین مطلب می باشد.

3. حکم جلب کادر درمان

 با عنایت به مفهوم مخالف بخشنامه مارالبیان و همچنین ضرورت ارائه خدمات درمانی و رجحان امر عمومی بر امور شخصی افراد، چنانچه اجرای حکم جلب در ساعات شیفت کادر درمان و در محل بیمارستان موجب اخلال در نظام درمانی گردد امکان اجرای حکم میسر نمی‌باشد و می‌بایست مراتب به اطلاع دادستان محترم عمومی و انقلاب استان برسد.